Cousas de muller vedraña

Esta menda, Aldonza de Praterías,levaba xa un tempiño repantigada na silla vendo pasar a vida cando á xentiña da Troita Armada ocorréuselles facer unha páxina web ou como raio se diga e viñeron falar comigo para que lles contase cousas desta Compostela nosa. Supoño que, ao verme tan repoluda, con esta deformis formositas que dicían nos meus tempos, pensaron que sería unha amante de tódolos praceres, incluída a boa mesa. A falar a verdade non andan moi desencamiñados.

Pois empezarei dando novas dun fato de picheleiros que andan entre nós de visita. Algúns, como ao forneiro Juan Pérez ou Pedro Peláez o carniceiro, non os vía desde o ano 1200, outros, como Pura a hostieira, que morreu nos anos setenta do pasado século, tíñaa máis presente. Entre medias: prateiros, brosladoras, picheleiros, coengos, doantes, cereiros, que hai séculos perdera de vista e volveron este vrán. O que máis os admira é o que cambiou a cidade, agora somos a capital do país e todo está cheo de funcionarios, cando no seu tempo mandaba a Universidade e, sobre todo, a Catedral.

Os pobres andan un tantiño despistados pois a vila non é a mesma, todos son edificios novos e non son quen de atopar os seus obradoiros e míseras casarellas en rúas sen asfaltar, cos animais (porcos, galiñas) paseando tan ricamente no medio da xente. Tamén non acaban de afacerse a estes atavíos atrevidos, con homes e mulleres espidos de pés e pernas, mirando para un chintófano que levan na man sen atender aos ruídos e voces do arredor. Pero aínda lles chama máis a atención a limpeza. As rúas están relucentes, as casas teñen auga corrente e non hai necesidade de roubar a que viña polos canos de barro e chegaba ás poucas fontes públicas, como á emprazada na Praza do Campo, que por certo agora chaman Praza de Cervantes.

Por iso a Maior Ares, encargada de limpar os canos aproveitando a auga sobrante para regar os seus agros da Porta da Mámoa, chócalle ver esta nova fonte co autor do Quixote empoleirado na cima, a pobre non entende cómo os seus eidos da Senra se transformaron nunha populosa rúa chea de tráfico.

Os carniceiros e os cambiadores andan buscando as súas mesas emprazadas nos arredores da Catedral. As carnicerías están a cuberto e os rexedores, atarefados noutras cousas, xa non os castigan a permanecer dúas horas na picota cunha libra de carne ao pescozo por enganar no peso. Lopo Peláez Fagúndez, tan distinguido, que fora alcalde e cambiador, pasma ao ver como a xente mete un pedazo de plástico nunha ranura e saca cartos. Outro que anda perdidiño é Domingo Longo que con anafil tanxido pregoaba as Ordenanças na Quintãa de Paaços, onde atopa agora un palco desde o que os músicos montan un ruído infernal.

O único que anda contento é Fernando De Ben, o acibecheiro, ao ver que aquelas xoias que tanto mirou por elas continúan sendo dos mellores produtos da cidade, moi aprezados e recoñecidos.

Por hoxe déixovos, vou ver de enxugarme un pouco, pois tanta orballeira tenme acatarrada de peito e nariz. Espero que dunha vez entre o bo tempo e poida recuperarme, xa que, a miña vestimenta non me ampara de friaxes e bolladuras.